Z typowymi kolcami pod kapeluszem, kolczak obłąkany nie przypomina żadnego innego grzyba o Norweskiej naturze. Kołczak Zwyczajny rośnie w lasach liściastych i iglastych i jest popularnym grzybem jesiennym. Nie ma trujących sobowtórów i dlatego jest najbezpieczniejszym jadalnym grzybem, jaki możesz ze sobą zebrać. Kołczak obłąkany rośnie w grupach lub rzędach. Grzyby te nie nadają się do suszenia, ale można je zamrażać i świetnie nadają się do smażenia i Duszenia, zaleca się ugotowanie starych grzybów przed spożyciem, aby zmiękczyć i usunąć ewentualny gorzki smak.

Kapelusz: 5-15 cm, w kształcie kopuły, nieregularny kształt; biały do żółtawo-białego; suchy; gęsty; mięsisty.
Kolce: skierowane w dół; białawe, różnej długości.
Łodyga: 3-7 х 1-4 cm; często przylegający; biały do żółtawo-białego.

Borowik jest królem lasu. Ten grudkowaty grzyb o mięsistej konsystencji i charakterystycznym orzechowym smaku doskonale nadaje się do większości potraw. Borowik można łatwo rozpoznać po półkulistym brązowawym kapeluszu z białą obwódką i guzowatą szypułką. Rośnie w lasach liściastych i iglastych w całym kraju, zarówno latem, jak i jesienią. Borowik dobrze nadaje się do suszenia i jest stosowany we wszystkim, od makaronów po dania z ryżu, jako dodatek do sosów lub zapiekanek oraz jako dodatek do obiadu.

Można pomylić! W młodym wieku goryczak żółciowy może przypominać borowik, ale smakuje gorzko. Grzyb rurkowy nie jest trujący, ale nie nadaje się jako grzyb jadalny.

Kapelusz: 5-20 cm, półkulisty do sklepienia; brązowy w różnych odcieniach; Biała obwódka.
Warstwa tuby: biała, później żółta do żółto-zielonej.
Łodyga: 5-15 x 3-6 cm; jasnobrązowy z drobnymi, siateczkowymi białymi żyłkami na szczycie.

Typowe cechy kurek to żółty kolor i lejkowaty, falisty kapelusz. Grzyby różnią się wielkością, a kapelusz może mieć szerokość od 2 do 12 cm. Kurki rosną w lasach liściastych i iglastych na terenie całego kraju w okresie od wczesnego lata do jesieni. Najlepiej rośnie w lasach brzozowych. Kurka jest mięsista, aromatyczna i smaczna. Wiele osób zajada się chrupiącymi kurkami na chlebie, ale kurki są również pyszne w sosach, gulaszach i ciastach lub jako dodatek do mięs.

Kapelusz: 3-12 cm, lejkowaty; mięsisty; żółtko jajka.
Żebra: rozwidlone; gruby.
Łodyga: 3-10 x 1 cm; żółty.
Siedlisko: w lasach liściastych i iglastych.

Fałszywa kurka może wyglądać podobnie, ale ma plastry, jest cieńsza i pomarańczowa. Plastry fałszywej kurki można łatwo zeskrobać, podczas gdy żeberek kurki nie można zeskrobać bez uszkodzenia samego grzyba.

Mleczaj żółtofioletowy to jedne z najczęstszych grzybów w Norwegii. Mleczaj żółtofioletowy jest również bardzo bezpieczny do zbierania ze względu na chrupiący miąższ i mleczny sok.
Niektóre grzyby mają strefy lub pierścienie na czapce, będą miały ten sam odcień, ale jaśniejsze lub ciemniejsze niż reszta czapki. Inną ważną cechą tych grzybów jest sok mleczny. Wszystkie części grzyba po uszkodzeniu i uwolnieniu soku mlecznego szybko przybierają purpurowy kolor. Tak więc żółta barwa grzyba, wydzielanie mlecznego soku, pojawienie się fioletowego koloru po uszkodzeniu, pierścienie na kapeluszach i wełniana tekstura na kapeluszu to wyraźne cechy, które zdecydowanie odróżniają tego grzyba od innych.
Jest spożywany po ugotowaniu, aby usunąć nadmierną gorycz.

Kapelusz: do 15 cm, początkowo wypukły, potem rozpostarty, na koniec wklęsły.
Żebra: dość gęste, z międzyblaszkami, przyrośnięto-zbiegające, przy trzonie czasami rozwidlone, kremowe z ochrowym odcieniem. Po uszkodzeniu powstają na nich brudnoliliowe plamy.
Łodyga: do 15 cm, jasnosłomkowy, cylindryczny lub nieco rozszerzony.
Mleczko: dość obfite, białe lub wodnistobiałe. Od razu oddzielone od grzyba pozostaje białe, ale w kontakcie z miąższem zmienia barwę na fioletową.

Z polskich grzybów można ugotować ogromną ilość pysznych i urozmaiconych potraw. Można je jeść smażone, marynowane, gotowane. Są nawet suszone i mrożone, aby cieszyć się pyszną zupą grzybową lub pieczonym ziemniakiem z grzybami w mroźny zimowy wieczór.

Należy jednak mieć świadomość, że robaki, które znajdują się tylko w jednym grzybie, mogą zepsuć cały koszyk w ciągu kilku godzin i sprawić, że jego zawartość nie będzie nadawała się do dalszego wykorzystania do celów spożywczych.

Kapelusz: do 15 cm, jest nagi i gładki, półkolisty, ciemnobrązowy z czerwonawym odcieniem lub kasztanowo-brunatny.
Żebra: lekko wcięte wokół trzonu. Pory początkowo są oliwkowo-żółty, później żółte do żółtozielonawych. Uszkodzone zmieniają kolor na niebieskozielony.
Łodyga: do 4 x 10 cm. Jasnobrązowy, ma podłużne, ciemniejsze pręgi. W miejscu uszkodzenia zmienia kolor na ciemnoniebieski.
Miąższ: twardy, w starszych trzonach zdrewniały. Biały, u starszych egzemplarzy lekko żółty. Przekrojony lekko sinieje. Smak i zapach przyjemnywardy, w starszych trzonach zdrewniały. Biały, u starszych egzemplarzy lekko żółty. Przekrojony lekko sinieje. Smak i zapach przyjemny.
Siedlisko: w lasach iglastych, rzadziej liściastych.

Kapelusz pomarańczowy lub ceglastoczerwony, biała szata cylindryczna, która z wiekiem staje się szarozielona. Biała łodyga z czarnymi łuskami, czyli „oczyszczona łodyga”. Miąższ ciemnieje po pocięciu. Rośnie w lasach liściastych pod brzozami. Gatunek pospolity w górskich brzozach.

Koźlarz pomarańczowożółty nie należy spożywać na surowo. Musi być dobrze usmażony lub ugotowany, aby uniknąć zatrucia. Grzyby należy również na wszelki wypadek ugotować przed smażeniem. Odwar: grzyby włożyć do zimnej wody i gotować 10 minut. Woda do gotowania jest spuszczana.
Może być mylony z: leccinum i koźlarz babka. Są jadalne.

Kapelusz: 3-15 cm, za młodu jest kulisty, potem półkulisty, na końcu staje się nisko łukowaty. Kolor pomarańczowoczerwony, czerwonopomarańczowy, ciemno lub ceglastoczerwony.
Żebra: siwawe o oliwkowym odcieniu. Pory okrągłe, drobne, początkowo białe, potem siwawochrowe, na koniec oliwkowe.
Łodyga: 5–18 cm, cylindryczny, pełny, dołem szerszy.
Miąższ: gruby, twardy, soczysty, biały, po przekrojeniu ciemniejący. Smak nieznaczny, łagodny, zapach niewyraźny. U starszych okazów miąższ w trzonie staje się łykowaty, natomiast w kapeluszu bardziej miękki i wodnisty.
Siedlisko: w lasach iglastych, rzadziej liściastych.

Mleczaj rydz do rodziny gołąbkowatych. Jest czerwonawy, często z zielonymi plamami i jest uważany za najdelikatniejszy z matris. Ważną cechą odróżniającą te dwa grzyby od innych zagrożeń jest to, że wydzielają mleczny sok w kolorze marchwi na uszkodzonych powierzchniach. Chrupiący miąższ i charakterystyczny mleczny sok to ważne cechy, które zapobiegają pomyleniu z innymi grzybami.

Grzyb jadalny. Owocniki mleczaja rydza są jadalne, określane jako „wysoko cenione”, „wyborne”. Mleczaj rydz jest najsmaczniejszym wśród kilku podobnych gatunków „rydzy”. Podczas przyrządzania cierpki posmak owocników znika. Często używa się ich do marynowania w occie, gdyż przy takim przyrządzeniu nabierają doskonałego, korzennego smaku. Mogą być również konserwowane soleniem, nadają się do panierowania, smażenia i do zupy, a w niektórych krajach są kiszone. Według niektórych autorów nie nadają się do suszenia, według innych suszyć można wszystkie grzyby o niezbyt miękkim i niezbyt soczystym owocniku.

Kapelusz: średnicy 4–12 cm, barwy cielistoczerwonawej lub w różnych odcieniach pomarańczowej, czasami z domieszką zieleni. Powierzchnia koncentrycznie strefowana, czasami jamkowato-plamista.
Żebra: blaszkowy, blaszki barwy pomarańczowożółtawej, podobnej jak kapelusza, o różnej długości (mieszane), prosto przyrośnięte lub lekko zbiegające na trzon, cienkie i kruche. Po uszkodzeniu wybarwiają się lekko zielonawo.
Łodyga: długości 3–7 cm i 1–2,5 cm średnicy, barwy kapelusza lub jaśniejszy, z ciemniejszymi jamkowatymi plamkami (poza tym gładki), przesiąknięty mleczkiem. Cylindryczny, początkowo pełny, potem pusty, przy podstawie zwężony.
Mleczko: pomarańczowe, nie zmienia barwy na powietrzu, ulega tylko powolnemu rozjaśnieniu lub pociemnieniu.

Gatunek grzyba z rodziny gołąbkowatych.
Są to raczej duże grzyby agarowe pokryte śluzem. Powierzchnia kapelusza jest szarobrązowa. Pusta noga. Płytki są lekkie, a po uszkodzeniu wydziela się z nich charakterystyczny dla tych grzybów biały, mleczny płyn. Można go rozpoznać po wyraźnym mlecznym płynu, lukrecjowym zapachu i brązowej zamszowej powierzchni.

Ma cierpki smak, dlatego należy go ugotować przed puszkowaniem lub gotowaniem. Jeśli grzyby są gotowane przez 5 minut, związki powodujące cierpkość ulegają zniszczeniu lub rozpuszczeniu, a następnie grzyby można jeść. Po ugotowaniu grzyby można konserwować, zamrażać. W takim przypadku można uniknąć stosowania soli.

Kapelusz: średnica 5-17 cm. Powierzchnia gładka, lepka, oślizgła i błyszcząca, skórka łatwo dająca się ściągnąć. Początkowo ma kolor od brudnomięsistego do jasnofioletowego, lekko marmurkowaty i na brzegu również wodnoplamisty.
Żebra: gęste i cienkie, przy trzonie czasami rozwidlające się, na obydwu końcach zwężone, przy trzonie przyrośnięto-zbiegające.
Łodyga: Wysokość 4–10 cm, grubość 1–2,5 cm, dosyć długi i cylindryczny, czasami maczugowaty, kruchy, początkowo pełny, później pusty. Powierzchnia gładka, bez jamek, śluzowato-lepka, kolor białawy.
Miąższ: u młodych okazów białawy, tylko pod skórką szaroliliowy, u starszych brązowy. Miąższ pozbawiony mleczka jest tylko nieco gorzki i ma owocowy zapach.
Mleczko: młode owocniki wydzielają obficie białe mleczko, które po stwardnieniu staje się żółtawe. Początkowo jest łagodne w smaku, później jednak gorzkie i silnie piekące

Borówka to niewielki krzew, który może osiągnąć wysokość do 50 cm, jej liście są ciemnozielone i mają błyszczącą powierzchnię, a jagody, które produkuje, są niebieskawo-fioletowe i mają około 1 cm średnicy.

Borówka ma słodki smak i orzeźwiający aromat. Jagody zawierają wiele korzyści zdrowotnych, w tym witaminy C i K, mangan i przeciwutleniacze. Z tego powodu jest zdrową jagodą.

Jagody mogą być używane w kuchni do przygotowywania deserów, napojów i innych potraw. Można go również zbierać w stanie dzikim.

Uwaga: Jagody można pomylić z jagodami Czworolisty pospolitej, ponieważ mają podobny wygląd. Jednak jagody Czworolisty pospolity są trujące i nie nadają się do spożycia przez ludzi, dlatego należy zachować ostrożność podczas ich zbierania. Łatwo rozpoznać tę roślinę, ponieważ jedna jagoda rośnie na jednej łodydze, liście nie są błyszczące, duże i rosną cztery kawałki poniżej łodygi z jagodą. Smak jagód jest nieprzyjemny, u niektórych nawet zapach kurzego oka może wywołać mdłości lub ból głowy.
Jagody borówki też można pomylić z Bażyną. Jagody są ciemniejsze, czarne, nie trujące, ale mają mdły smak. Liść jest odporny na zimę, twardy, przypomina igły.

Jeśli nie masz pewności, czy zebrałeś jagody, najlepiej nie ryzykować zjedzenia zebranych jagód.

Wieloletni krzew typu pełzającego. Rozmiar krzewu może osiągnąć piętnaście centymetrów. Dojrzałe jagody są zabarwione na bursztynowo-żółty kolor. W okresie wzrostu mają czerwony odcień. Smak maliny moroszki jest jednocześnie słodki i kwaśny, a konsystencja przypomina trochę galaretkę.
W jagodzie obserwuje się zawartość magnezu, wapnia, potasu, żelaza, fosforu, krzemu i witamin C, B1(3), PP, A.

Jagoda jest często używana w wyrobach cukierniczych, dżemach i napojach, a także może być spożywana na świeżo.

Liście: na dole łodygi łuskowate, wyżej pojedyncze, sercowatonerkowate, niepodzielne, najczęściej 5-klapowe, brzegiem drobno piłkowane o zanikowych przylistkach.
Owoce: owoc pozorny złożony z kilku pestkowców, początkowo czerwony, dojrzały pomarańczowy a przejrzały żółty. Owoce jadalne, ale nieco cierpkie. W warunkach krajowych rzadko dojrzewają.

Zastosowanie maliny moroszki pomaga poprawić czynność serca, przywrócić dotknięte komórki ciała i jest przydatne w objawach onkologii.
Przyjmowanie jagód z zaburzeniami przewodu pokarmowego może przyczyniać się do objawów alergicznych.

Borówki brusznicowe to małe jagody krzewiaste, które mogą osiągnąć wysokość do 15 cm. Jagody są okrągłe i mają średnicę od 5 do 20 mm. Mają jasnoczerwony kolor, który z czasem ciemnieje do bordowego lub fioletowego odcienia. Na powierzchni jagody widać małe wgłębienia i wybrzuszenia, które tworzą rodzaj wzoru. Wewnątrz borówki brusznicy znajduje się soczysty miąższ, który ma słodko-kwaśny smak. Jagody rosną na niskich krzewach o małych, błyszczących liściach, które są jasnozielone. Służy do świeżej żywności, a także do robienia dżemów, soków, dżemów i innych konserw.

Owoce zawierają węglowodany, kwasy organiczne, witaminy A, C, E, glukozę i fruktozę.

Pokrój: lekko pokładająca się krzewinka, dorastająca do 15–25 cm wysokości, o obłych, delikatnie omszonych gałązkach wyrastających gęstymi kępkami.
Liście: zimotrwałe, skórzaste, eliptyczne do odwrotnie jajowatych, o lekko podwiniętych brzegach, długości 10–25 mm. Strona wierzchnia ciemnozielona, błyszcząca, spodnia sinawozielonkawa, lekko matowa, o licznych ciemnych gruczołkach. Mają krótkie ogonki.
Owoce: błyszcząca jagoda, początkowo białokremowa, w czasie dojrzewania czerwieniejąca.

Malina to krzew dorastający do 2 metrów wysokości. Liście są ciemnozielone i sierpowate z ząbkowanymi krawędziami i składają się z 3-5 listków. Jagody są jaskrawoczerwone, z częstymi włoskami i średnicą około 1 cm.Miąższ malinowy jest słodki i soczysty, a na powierzchni jagód występują małe ziarniste wypukłości.

Maliny są bogate w przeciwutleniacze, witaminy C i E, kwas foliowy, magnez, potas i inne składniki odżywcze. Może pomóc w walce z wirusami i infekcjami, poprawić trawienie i obniżyć poziom cholesterolu we krwi.

Z malin można przygotować wiele potraw i napojów, takich jak dżemy, dżemy, soki, ciasta i inne. Maliny można jeść na surowo, są idealne do sałatek i deserów.

Łodyga: krzew dorastający do 2 m wysokości, z podziemnymi rozłogami. Pędy wydłużone rózgowato i łukowo zwieszone, pokryte kolcami.
Liście: 3-5-7 listkowe, z wierzchu nagie, pod spodem biało kutnerowato owłosione, boczne listki siedzące. Brzeg liścia ostro piłkowany. Liście pędów owocujących zawsze trójlistkowe (nie dotyczy nowych odmian owocujących na pędach jednorocznych).
Owoce: składa się z licznych, czerwonych, rzadziej żółtych lub ciemnopurpurowych ("czarne maliny") puszysto owłosionych małych pestkowców zebranych w owoc zbiorowy, potocznie zwany "malinami". W porze dojrzewania lekko oddziela się od stożkowatego dna kwiatowego (w przeciwieństwie do jeżyny). Nasiona o strukturze siatkowatej, pomarszczonej.